Ο βραβευμένος μελισσοκόμος Ανδρέας Ζαφειρόπουλος εξηγεί, από τη σκοπιά του παραγωγού, πόσο ξεχωριστό είναι το μέλι βανίλιας Ελάτης κι όλες τις δυσκολίες στη συλλογή του.

Καστανόξανθες ανταύγειες, μαργαριτάρια και πέρλες καραμελέ αδιάφανες, βουτυράτο σώμα, αλμυρή οσμή και λοιπά και λοιπά. Μιλώ για την περίφημη βανίλια ελάτης, το μέλι που παράγεται από την Κεφαλληνιακή ελάτη (Abies Cephalonica).

Την κεφαλληνιακή ελάτη τη συναντάμε σε διάφορα σημεία της χώρας: από τα βουνά της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας, την Κεφαλονιά και την Εύβοια έως τον Όλυμπο και τον Άθω. Η βανίλια όμως παράγεται μονάχα στα ελατοδάση της Πελοποννήσου και κατεξοχήν στο Μαίναλο της Αρκαδίας. Παραγόταν, δηλαδή, μιας και τα τελευταία χρόνια μάλλον παρέδωσε τα ηνία σε άλλα όρη, γειτονικά και μη. Όχι πως και τα υπόλοιπα βουνά δεν δούλευαν παλιά, αλλά ήταν τέτοια η ένταση της μελιτοέκκρισης στο Μαίναλο που κατά κύριο λόγο όλοι οι μελισσάδες εκεί ξεφόρτωναν συνωστισμένοι. Πλέον τα κοπάδια ταξιδεύουν στον Φενεό, στο Παναχαϊκό, στον Ερύμανθο, στον Χελμό, στον Πάρνωνα, στον Ταΰγετο αλλά και σε άλλες μικρές κορφούλες, όπου ακόμα και λίγες τούφες έλατα ξύπνησαν και διεκδικούν κι αυτές κάτι από το παλαιό αρκαδικό κύρος, με τις δικές τους ιδιαίτερες χρωματικές παραλλαγές και αποχρώσεις.
Το 1996, η βανίλια Μαινάλου αναγνωρίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως μέλι Προστατευμένης Ονομασίας Προέλευσης, αλλιώς Π.Ο.Π. Ίσως ήρθε ο καιρός να λάβουν εκδίκηση και τα «ελατόνειρα» των υπολοίπων δασών.

 

διαβάστε όλο το άρθρο: gastronomos.gr

 

@